Altijd al gedacht dat ik een duizendpoot was en alles wel aan kon. Doorgaan, het liefst in een sneltreinvaart. Hè, hè,

ik had het vandaag weer gered. Totdat er 3 jaar geleden de bevestiging kwam dat onze dochter Anorexia Nervosa

heeft. Hoe kan dat nu? Wij zijn toch maar een normaal standaard gezin? Dit gaat toch onze deur voorbij? Dit kan

toch niet? De onmacht, de frustratie, de boosheid, het verdriet, je schuldgevoel, je relatie, de controle en het

gevecht om weer een gewoon leven te hebben.  Zoekende naar oplossingen en instanties:  Ziekenhuisopnames,

klinische opnames in instellingen voor onze dochter. Levensbedreigende situaties… komt het bij mij nu wel binnen

wat mijn dochter mij eigenlijk te vertellen heeft? Ik stuit voor de 2^e maal in een hevige periode van burn-out. Ja, ik wil

anders en wat ik nooit voor mezelf gedaan heb, ga ik nu doen. Ik ga mijn eigen keuzes maken en kies dan ook voor

Sensi-therapie. De eerste meting vooraf geeft 60% burn-out aan en na de behandeling nog 40%. Ik laat het

gebeuren. Ook de EFT die ik nodig heb, tot wel 2 keer toe. Oude emoties vanuit mijn jeugd. Het gemis in mijn stukje

zelfontplooiing, zelfverantwoordelijkheid nemen en eigen keuzes maken. Ik mag er zijn. Het gevoel en emotie wat

los komt met deze therapie brengt mijn leven in een andere wending. Eerst komt er ongeveer 3 weken na de

therapie een diep dal voorbij van ziek, pijn en misselijk zijn en een groot zwart gat gevoel. Weer heftige burn-

outklachten. Daarna  komt er meer rust over mij. Oude bagger komt er met mijn burn-out uit. Ik krijg een groot soort

van eczeemplekken in mijn nek na de behandeling. Het gaat branden. Twee dagen heel erg. Ik doe er niets mee. Ik

had nog cortisonenzalf van de huisarts, maar dit blijkt een uiting te zijn dus ik laat het gebeuren. Ik besluit voor

mezelf om op de golven van dit proces mee te gaan. Heel blij ben ik met deze stap. In de reguliere gezondheidszorg

stuitte ik op rustgevende medicatie en indien nodig een gesprek bij de huisarts of psychologe.  Nee, dat werkte niet

en wil ik niet meer. Ik wil het zelf doen, ook al is mijn dal heel diep … Nog een afspraak voor Sensi-therapie. Eerst

een meting voor de behandeling en dan er na. Mijn burn-out is teruggezakt van 30 % naar 0%. Ik krijg te maken met

edelstenen tijdens de behandeling, welke ik zelf mag kiezen.  De betekenis hierbij horend klopt helemaal.  De

ervaring met deze therapie leert mij dat ik dichter bij mezelf kom te staan. Hierdoor durf ik mijn angst met mezelf

aan te gaan en weer te dromen over wat mijn mogelijkheden allemaal zijn. Ik kom weer in actie en kan achter me

laten wat geweest is en leer met de dag te leven en wat het mij allemaal brengt. Het gejaagde  leven en leven hoe

een ander vindt dat het moet is eruit. Ik heb er zoveel moois voor terug gekregen. Mijn lieve man, die achter me

staat en mijn kinderen, mijn alles ondanks de hobbels die we nemen om ervan te leren. Ja, daar sta ik open voor.

Een levensles. Ik ken mezelf dankzij de Sensi-therapie.

Dankjewel Rosita, ik ben hier heel blij mee!